Σε διάφορα γκάλοπ που γίνονται στην χώρα και στο εξωτερικό καταγράφεται απώλεια της εμπιστοσύνης των πολιτών προς τους θεσμούς.
Πολιτικοί, δικαστές, δημοσιογράφοι, τράπεζες, αστυνομία, δημόσιο, εκκλησία κλπ παρουσιάζουν μεγάλα ως πολύ μεγάλα ποσοστά έλλειψης εμπιστοσύνης. Αυτή η εμπιστοσύνη, συζητώντας με διάφορους πολίτες είναι φανερό ότι απουσιάζει και προς τους άλλους πολίτες. Ο μέσος άνθρωπος θεωρεί ότι η πολύ μεγάλη πλειοψηφία είναι ιδιοτελής και πονηρή. Πιστεύει ότι ο καθένας ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του.
Η καχυποψία έχει αντικαταστήσει την εμπιστοσύνη. Και πώς όχι; Ζούμε στην εποχή της εικόνας ως παράστασης όμως και όχι ως αλήθειας ή έστω ως αποτύπωση της αλήθειας. Η μοντέρνα εικόνα στα ΜΜΕ είναι μία παραπλάνηση, ένα όργανο προπαγάνδας.
Αυτό κάνει η διαφήμιση με τα ρετουσαρισμένα ελκυστικά και αψεγάδιαστα πρόσωπα και σώματα αλλά και τις φωτεινές σχεδόν ειδυλλιακές οικογενειακές ή προσωπικές σκηνές, το χιούμορ που χρησιμοποιείται για να πουλήσει, την αισθητική της φόρμας και του χρώματος. Παρουσιάζει έναν καταναλωτικό παράδεισο που όλα σου προσφέρουν χαρά και υπόσχονται κύρος και δύναμη αλλά που φυσικά, τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει στην πραγματικότητα πέρα από ένα πρόσκαιρο αίσθημα ευφορίας και ικανοποίησης.
Αυτό κάνουν και τα Μέσα Ενημέρωσης που παρουσιάζουν μια διαφορετική αλήθεια από την πραγματική, είτε δραματοποιώντας την, είτε αποσιωπώντας την, είτε δείχνοντας μεροληπτικά πλάνα και όχι όλα τα γεγονότα, παραβλέποντας κάποια από αυτά, είτε ακόμα και μεγεθύνοντας κάποιο γεγονός.
Αυτό κάνουν και οι πολιτικοί που επιστρατεύουν παραπλανητές (ανθρώπους που κατασκευάζουν εικόνες που δεν έχουν τις περισσότερες φορές σχέση με την πραγματικότητα και απλά σκοπεύουν στο να παραπλανήσουν την κοινή γνώμη μέσα από στημένες εικόνες και λόγους) που ονομάζονται επικοινωνιολόγοι. Επικοινωνία που δεν στηρίζεται στην αλήθεια είναι παράσταση και εξαπάτηση και δεν έχει τίποτα να κάνει με επι-κοινωνία. Οι σημερινοί πολιτικοί δυστυχώς έχουν την εξαπάτηση στο πετσί τους. Είναι τρόπος ζωής πλέον γι’ αυτούς. Όλοι τους έχουν πάρει χαμπάρι για να χρησιμοποιήσω μια πιο λαϊκή έκφραση αλλά αυτοί αδυνατούν να μιλήσουν και να φερθούν ανθρώπινα και αληθινά. Θα παίξουν το ρόλο τους μέχρι τέλους.
Πόσοι συμπολίτες δεν έχουν πέσει θύμα των τραπεζών που λειτουργούν με απίστευτη σκληρότητα και αδιαφορία προς τον πελάτη τους όταν αυτός αντιμετωπίσει μια οικονομική δυσκολία. Πόσοι δεν έχουν χάσει τα σπίτια τους, ή τις επιχειρήσεις τους. Πόσοι και πόσοι δεν έχουν χάσει τα χρήματά τους μέσα από ηλεκτρονική απάτη. Πώς να τις εμπιστευθείς.
Πώς να εμπιστευθείς τις εταιρείες ρεύματος που άλλα σου έχουν πει και άλλα εντέλει σου κάνουν. Στα μικρά γράμματα βρίσκονται όλα τα παραθυράκια για να βρεθείς προ εκπλήξεως.
Πώς να εμπιστευθείς την οποιαδήποτε υπηρεσία σε έναν κόσμο που μόνο το κέρδος έχει νόημα και πολλές φορές πέφτεις θύμα παραπλάνησης.
Βρισκόμαστε σε μια πρωτοφανή παρακμή ως κοινωνία. Έχοντας χαθεί η εμπιστοσύνη σχεδόν προς όλους οι αποδομητικές τάσεις της έχουν αρχίσει να διαχέονται ως ένα κύμα έντονης βίας (από τα σχολεία ως την οδήγηση στους δρόμους και από τις γυναικοκτονίες ως την μαφιόζικες εκτελέσεις).
Αν δεν αλλάξουμε μέσα μας ως πολίτες που αγωνιούν και αναλαμβάνουν δράσεις η χώρα δεν μπορεί παρά να πέσει σε μαρασμό σε όλους τους τομείς και να κινδυνεύσει ακόμα και η ίδια η ύπαρξή της. Αλλά τα χρονικά περιθώρια στενεύουν. Και αναφέρομαι σε περιθώρια, γιατί στην γειτονιά μας κάποιοι επιβουλεύονται τμήματά της.
